Vorig jaar in de zomer, of misschien wel het voorjaar ontdekte ik dat de moedervlek op mijn onderbeen een rare vorm had aangenomen. Een donkere moedervlek, met een lichte er onder, ook glom deze moedervlek. Ik vond het wel een beetje eng, maar dacht dat wanneer hij niet jeukte of bloedde, deze niet zo gevaarlijk was. Wel hield ik hem steeds in de gaten en bleef er toch naar kijken. Vorig jaar raakte ik op een hobbysite een beetje in contact met Marlijn, door haar leuke poppetjes. Zo las ik ook over melanoomkanker. Maar nog ging ik met mijn moedervlek niet naar de huisarts. Vooral omdat ik een huisarts heb die mij niet serieus neemt. Inmiddels zijn we dan ook aan het overstappen naar een andere huisarts. Begin dit jaar kreeg ik een infectie aan mijn voet, dit doordat er een wondje onder mijn voet is ontstaan, door een verkeerde stand van mijn voet. Mijn huisarts vond het allemaal wel meevallen en gaf een zalfje mee. Maar wij lieten het er niet bij zitten en gingen naar de eerste hulp. Daar kreeg ik een zware antibioticakuur mee en moest ik thuis met het been omhoog gaan zitten. Direct heb ik een afspraak met de dermatoloog gemaakt, waar ik al eerder onder behandeling ben geweest. Eigenlijk wilde ik ook graag naar de dermatoloog, om dan over die moedervlek te beginnen, want ik was er toch niet gerust op. 30 januari kon ik bij de dermatoloog terecht. In de behandelkamer hingen posters met foto's van melanomen. Ik werd toch wel erg zenuwachtig, want mijn moedervlek leek daar echt op. Eerst durfde ik het nog bijna niet aan de arts te vragen en dacht nog: zal ik het anders de volgende keer maar vragen? Maar toen de arts klaar was met de behandeling en mij een hand wilde geven, zei ik snel nog: nu, ik hier toch ben, is dit een rare moedervlek? En liet de moedervlek zien. De arts, die normaal altijd zo vrolijk en grappenmaker is, werd direct serieus en rende de kamer uit. Hij kwam terug met een andere arts en vroeg of zij zag wat hij zag en vroeg of ze de volgende dag opereerde. De volgende dag, 31 januari, is de moedervlek verwijderd. Twee weken heb ik in enorme spanning gezeten, voor de uitslag. Mensen om mij heen zeiden dat ik mij niet zo druk moest maken, het zou vast wel meevallen. Afgelopen donderdag, 14 februari, kreeg ik de uitslag. Het bleek toch een melanoom te zijn. Maar ik heb heel veel geluk gehad, want het was een zeer oppervlakkige melanoom, van 0,36 mm. Wel is het volledig weg zei de arts. Binnen 6 weken moet de plastisch chirurg nog een centimeter extra huid wegsnijden. Dit alleen volgens het protocol zei de arts, niet omdat ze bang zijn dat er nog iets zit. Het wordt dan ook niet meer onderzocht. Voorlopig moet ik om de 3 maanden op controle komen. Dan wordt er gekeken of er rare moedervlekken te vinden zijn en wordt er aan mijn lymfen gevoeld. Ik besef dat ik heel erg veel geluk heb gehad, omdat ik er toch misschien wel een jaar mee heb rondgelopen. Mensen in mijn omgeving denken dat alles nu wel voorbij is en ik na die 2 weken stress wel weer de oude ben. Maar ik slaap nog steeds heel slecht en voel me een beetje depri. Want ik besef me wel dat ik toch kanker had. Een heel naar gevoel geeft dat.
Anoniem
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust een berichtje achter.